Het dagboek van J
|
Oktober 2023
Daar zaten we dan met z'n allen op restaurant. Ik mocht op Dave zijn schoot zitten en kreeg af en toe een stukje vlees toegestopt watkei lekker was. Iedereen aan tafel was druk bezig over de grote dag morgen. Er waren maar twee katten in onze groep die hier aan tafel zaten die geselecteerd waren, waaronder ik en mijn stiefbroer Cookie (van Jolanda), wat ik maar raar vond want een koekje is toch om te eten? En naar ik kon horen moesten we morgen op een groot podium met veel volk gekeurd worden, om zo de ultieme prijs van wereldwinner te krijgen. Toen het eten voorbij was, ging iedereen vol spanning naar huis voor wat morgen zou komen. Eindelijk was het zo ver, het grote moment was aangebroken, iedereen was vol verwachting en ik kreeg die ochtend meer aandacht van Anja dan van Dave. Wat op zich wel leuk was want ik voelde me erg belangrijk. Ik dacht dat ik tegen dat koekje van Jolanda moest en had een plan om hem in koffie te duwen zodat hij verdween. Maar omdat hij van het zwakke mannelijke geslacht was, mocht hij niet bij het sterkere geslacht meedoen. Toen Anja mij had klaargemaakt gaf ze mij af aan een steward (da's zo'n mannetje in een witte jas die katten presenteert). Na enige tijd wachten werd ik op het podium gedragen en op een tafeltje gezet. Daar kwam een keurder aan en ja, het was bruine Ad. Dave had gewaarschuwd voor deze keurder, ik moest mijn ogen ver open doen, m'n wangen bol zetten en mijn neus dicht nijpen . Ad keek vol verwondering naar mij en grijnsde. En omdat de tweede keurder Britta Borst was, liet ik mijn neus in normale houding staan. Toen alle keurders waren geweest was het dan eindelijk zo ver. Ze gingen beslissen wie de winnaar was! Maar dat is voor een volgende keer. Groetjes J |
Juli 2023
Toen Anja me op het tafeltje gezet had, nam ze een schaartje om het haar fijn rondom mijn oortjes te knippen. Ze zei dat mijn oortjes zo ronder en kleiner toonden. "En nu ga ik je crispi maken," zei ze. En ze nam een spuitbus en begon me te nevelen met het product en dan begon ze nog tegen mijn haren in te wrijven. "Bwaaaaa, wat een vies ruikend plakkerig spul is me dat sech. Dat moet er direct af!", miauwde ik. "He Jadis, niet aan likken, dat moet er op blijven," zei ze . "Neeeee ik wil likken," miauwde ik, "ik doe toch lekker mijn zin" en ik begon het eraf te likken. "Sech J komaan he," zei Anja. "Hier Dave, hou jij ze even vast want ze wil aan haar pels likken en we moeten binnen 5 min naar de keuring". Dave nam me aan van Anja. "Komaan J, even afblijven he, je mag op mijn schouder zitten als je wil." Hmm.... ok dan blijf ik er wel af als ik daar mag zitten. Hihi daar zat ik dan lekker op de schouder van m'n maatje. "Ga je mee Dave?", riep Anja tegen hem. Pfiii wat was die zenuwachtig zeg, precies zo'n vlieg aan het raam. Die konden ook niet stil zitten zodat ik ze makkelijk kon pakken en opeten.
Snel gingen we naar de keuring. Eenmaal daar aangekomen was er een hoop volk aanwezig. En dat snap ik nu toch niet van die Anja. Dat is niet normaal he, ik moest daar zeker nog 30 minuten wachten voor het aan mij was. Moesten Dave en ik ons daarom zo haasten? Die zenuwpees van een Anja zou beter eens een cursus time management volgen ja. Toen het aan mij was, sprong ik van Dave zijn schouders op de tafel van de keurmeester. Die was natuurlijk meteen onder de indruk van mij en had niets dan lovende woorden. Mooi patroon, leuk kopje, mooie oortjes, crispi vacht, groene oogkleur. Nou deze keurmeester kon me wel smaken, hij had blijkbaar een goed inzicht hoe een Brit er moest uitzien. Hij schreef dit keurig op een blaadje en zei dat ik later terug mocht komen. Heeee terug komen?? Alleeeez, opnieuw zo lang wachten. Ik vond showen ineens niet meer zo leuk.
"Tijd voor een groepsfoto," riep Anja. Die roze brigade hun humeur was wel veranderd, ze waren een pak chiller geworden toen ze dat sterk ruikend water hadden gedronken. Die waren allemaal aan het gibberen en onozel aan het doen. Toen gingen ze allemaal naast en voor mekaar staan voor een foto en ik mocht als enige kat mee op de foto op de schouder van mijn maatje. Naar het einde van de eerste dag toe, werd er afgesproken om 's avonds met z'n allen iets te gaan eten op restaurant. Hopelijk mag ik ook mee, want Dave nam soms kip en dat smaakte altijd zo heerlijk. Maar dat is voor de volgende keer.
Groetjes J
Toen Anja me op het tafeltje gezet had, nam ze een schaartje om het haar fijn rondom mijn oortjes te knippen. Ze zei dat mijn oortjes zo ronder en kleiner toonden. "En nu ga ik je crispi maken," zei ze. En ze nam een spuitbus en begon me te nevelen met het product en dan begon ze nog tegen mijn haren in te wrijven. "Bwaaaaa, wat een vies ruikend plakkerig spul is me dat sech. Dat moet er direct af!", miauwde ik. "He Jadis, niet aan likken, dat moet er op blijven," zei ze . "Neeeee ik wil likken," miauwde ik, "ik doe toch lekker mijn zin" en ik begon het eraf te likken. "Sech J komaan he," zei Anja. "Hier Dave, hou jij ze even vast want ze wil aan haar pels likken en we moeten binnen 5 min naar de keuring". Dave nam me aan van Anja. "Komaan J, even afblijven he, je mag op mijn schouder zitten als je wil." Hmm.... ok dan blijf ik er wel af als ik daar mag zitten. Hihi daar zat ik dan lekker op de schouder van m'n maatje. "Ga je mee Dave?", riep Anja tegen hem. Pfiii wat was die zenuwachtig zeg, precies zo'n vlieg aan het raam. Die konden ook niet stil zitten zodat ik ze makkelijk kon pakken en opeten.
Snel gingen we naar de keuring. Eenmaal daar aangekomen was er een hoop volk aanwezig. En dat snap ik nu toch niet van die Anja. Dat is niet normaal he, ik moest daar zeker nog 30 minuten wachten voor het aan mij was. Moesten Dave en ik ons daarom zo haasten? Die zenuwpees van een Anja zou beter eens een cursus time management volgen ja. Toen het aan mij was, sprong ik van Dave zijn schouders op de tafel van de keurmeester. Die was natuurlijk meteen onder de indruk van mij en had niets dan lovende woorden. Mooi patroon, leuk kopje, mooie oortjes, crispi vacht, groene oogkleur. Nou deze keurmeester kon me wel smaken, hij had blijkbaar een goed inzicht hoe een Brit er moest uitzien. Hij schreef dit keurig op een blaadje en zei dat ik later terug mocht komen. Heeee terug komen?? Alleeeez, opnieuw zo lang wachten. Ik vond showen ineens niet meer zo leuk.
"Tijd voor een groepsfoto," riep Anja. Die roze brigade hun humeur was wel veranderd, ze waren een pak chiller geworden toen ze dat sterk ruikend water hadden gedronken. Die waren allemaal aan het gibberen en onozel aan het doen. Toen gingen ze allemaal naast en voor mekaar staan voor een foto en ik mocht als enige kat mee op de foto op de schouder van mijn maatje. Naar het einde van de eerste dag toe, werd er afgesproken om 's avonds met z'n allen iets te gaan eten op restaurant. Hopelijk mag ik ook mee, want Dave nam soms kip en dat smaakte altijd zo heerlijk. Maar dat is voor de volgende keer.
Groetjes J
|
Juni 2023
Dus dit is een fitness zaal? Ik had er al veel over gehoord, mede omdat Dave en Anja er drie maal per week naartoe gingen. En nu mocht ik mee met Dave naar de fitness zaal. In de zaal aangekomen zag ik allerlei toestellen, die er allemaal een beetje gek uitzagen. "Wat wil je trainen?", zei Dave tegen me met een lach. "Nou weet ik veel", miauwde ik. Maar opeens kwam ik op een idee. Ik had Anja al veel over haar gewicht horen klagen en ook de meeste vriendinnen van Anja waren altijd over hun gewicht bezig. En vermits het morgen de wereldshow was, kon het geen kwaad om wat te lopen. "Wil je op de loopband?", Vroeg Dave. Nou kan die mijn gedachten lezen? "Jaaaa dat wil ik", miauwde ik. Zachtjes zette hij me op de loopband en duwde op een knopje en de vloer begon te bewegen en automatisch begon ik te wandelen om op de zelfde plek te blijven. Hehe wat een gek toestel is dit sech, maar wel handig. Na 2 min stappen had ik er al genoeg van, niet omdat ik moe was hoor, maar ik zag daar op de vensterbank een mandje met witte handdoeken staan waar ik zeker op kon gaan dutten. Dus ik sprong naar het mandje, kroop er in om een schoonheidsslaapje te doen. Ja ja beste dagboek lezers, das ook trainen he. |
|
|
De volgende dag ging de wekker al vroeg af. Het was zo ver, de wereldshow kon beginnen. Toen we bij het gebouw aankwamen, was er een massa tweebenen aanwezig. "Dit is de medische keuring", zei Dave tegen me. Er waren wel duizenden katten aanwezig. Toen we in de rij stonden riep een kat die naast me stond op de medische tafel: "Hé kleintje, ben jij een brit?". "Nee", zei ik, "ik ben een British blotched tabby. En jij ,wat ben jij?". "Een Siamees", zei hij. Hee wat zeg je? Een Chinees? Maar hij was al terug in zijn kooi op weg naar zijn aangewezen plaats.
De dierenarts keek in mijn mond, controleerde mijn vacht enz... en verklaarde me fit voor de wedstrijd. In de zaal was er een drukte jewelste en een zekere nerveuse, gespannen sfeer. Ik vond het wel wat overweldigend en werd er een beetje bang van. Toen onze kooi opstond, stopte Anja Chiana en mijn mama Twilight erin. Anja wou mij er ook in steken, toen Dave plots zei: "Wil je liever bij mij Jadis?". "Jaaaaa asjeblieft laat me bij jou", miauwde ik luid. Dave nam me uit mijn bench en ik mocht mee op de stoel met hen zitten. "Pff hier zitten we dan twee dagen", zei Dave tegen me. Twee dagen chillen met mijn Dave... Nou, showen valt dan nog mee dacht ik. Daar lag ik dan lekker te slapen op Dave zijn schoot, toen Anja plots riep: "He Jadis, het is bijna aan jou, ik ga je klaarmaken." Klaarmaken ??? Ze nam me op en ......... maar dat is voor een volgende keer. Groetjes J |
Mei 2023
Beste dagboek,
Het was zover, ons team was klaar voor vertrek naar de wereldshow. En wat voor een team! Ik zelf, Chiana en mijn mama twilight. Er waren ook twee andere tweebenen bij, een zekere Kim en Sardin met van die grote hondskatten. Het brommonster waarmee we naar Zweden gingen was zeker tweemaal zo groot als Dave zijn brommonster zodat we er allemaal in pasten. Samen met Dave en Anja namen we plaats achter in he brommonster, want Kim en Sardin gingen het eerste deel rijden. Na een tijdje gereden te hebben stopten we aan een plaats waar we binnen konden eten, een wegrestaurant, daar zag ik nog een aantal tweebenen Jargen en Lisa met hun katten, Heilige indianen of zoiets. Als die maar niet te dicht bij mij komen, dacht ik, want ik heb al eens een gerucht opgevangen dat indianen het hoofd scalperen van hun prooi. Die kunnen beter naast Sardin haar katten zitten dan, die hebben haar genoeg.
Verder waren er ook nog andere tweebenen Gekky, Rancy, Hugo en Nicole.
Toen we hadden gegeten gingen we terug in het brommonster en konden Dave en Anja rijden en ik mocht samen met Chiana mee voorraan zitten. De andere katten moesten in hun bench blijven. De rit bleeeeeeeef maaaaaar duren, zolang had ik nog nooit in een brommonster gezeten. Maar uiteindelijk kwam er toch een einde aan. Daar stonden we dan, waarschijnlijk aan het einde van de wereld (dacht ik), zelfs de lucht rook anders, zo zuiver wow.
"He Chiana, waar is die show nu?", vroeg ik toen we uit het brommonster werden gedragen. "Die is waarschijnlijk dichtbij want dit is het hotel waar we logeren," zei Chiana. "Hotel?", vroeg ik. "Ja," zei Chiana, "op deze plek gaan we een paar dagen verblijven om te slapen en in de dag gaan we showen".
Whoewie, ik was en er klaar voor om te showen, ik zag er echt naar uit! Zelf vond ik dat we een fantastisch team hadden, we hadden hondkatten, indianen katten en een paar leuke tweebenen. Behalve Gekky en Rancy die roken naar rook en dof en zelf vond ik dat Rancy veel weg had van een heks die ik in een sprookje was tegengekomen. Gelukkig lustte ik geen appels en kon ik die weigeren moest Rancy mij een appel aanbieden.
Toen ik de hotel kamer binnen kwam zag ik daar van die leuke gordijnen hangen waar ik ook zeker een keertje zou in hangen wanneer Dave en Anja weg waren. Toen ik mijn dutje had gedaan vroeg Dave aan mij of ik mee wou naar de fitness zaal. "Fitness zaal? Dat zal wel zijn, ik ga zeker mee!", miauwde ik.
Maar dat is voor de volgende keer.
Groetjes J
Beste dagboek,
Het was zover, ons team was klaar voor vertrek naar de wereldshow. En wat voor een team! Ik zelf, Chiana en mijn mama twilight. Er waren ook twee andere tweebenen bij, een zekere Kim en Sardin met van die grote hondskatten. Het brommonster waarmee we naar Zweden gingen was zeker tweemaal zo groot als Dave zijn brommonster zodat we er allemaal in pasten. Samen met Dave en Anja namen we plaats achter in he brommonster, want Kim en Sardin gingen het eerste deel rijden. Na een tijdje gereden te hebben stopten we aan een plaats waar we binnen konden eten, een wegrestaurant, daar zag ik nog een aantal tweebenen Jargen en Lisa met hun katten, Heilige indianen of zoiets. Als die maar niet te dicht bij mij komen, dacht ik, want ik heb al eens een gerucht opgevangen dat indianen het hoofd scalperen van hun prooi. Die kunnen beter naast Sardin haar katten zitten dan, die hebben haar genoeg.
Verder waren er ook nog andere tweebenen Gekky, Rancy, Hugo en Nicole.
Toen we hadden gegeten gingen we terug in het brommonster en konden Dave en Anja rijden en ik mocht samen met Chiana mee voorraan zitten. De andere katten moesten in hun bench blijven. De rit bleeeeeeeef maaaaaar duren, zolang had ik nog nooit in een brommonster gezeten. Maar uiteindelijk kwam er toch een einde aan. Daar stonden we dan, waarschijnlijk aan het einde van de wereld (dacht ik), zelfs de lucht rook anders, zo zuiver wow.
"He Chiana, waar is die show nu?", vroeg ik toen we uit het brommonster werden gedragen. "Die is waarschijnlijk dichtbij want dit is het hotel waar we logeren," zei Chiana. "Hotel?", vroeg ik. "Ja," zei Chiana, "op deze plek gaan we een paar dagen verblijven om te slapen en in de dag gaan we showen".
Whoewie, ik was en er klaar voor om te showen, ik zag er echt naar uit! Zelf vond ik dat we een fantastisch team hadden, we hadden hondkatten, indianen katten en een paar leuke tweebenen. Behalve Gekky en Rancy die roken naar rook en dof en zelf vond ik dat Rancy veel weg had van een heks die ik in een sprookje was tegengekomen. Gelukkig lustte ik geen appels en kon ik die weigeren moest Rancy mij een appel aanbieden.
Toen ik de hotel kamer binnen kwam zag ik daar van die leuke gordijnen hangen waar ik ook zeker een keertje zou in hangen wanneer Dave en Anja weg waren. Toen ik mijn dutje had gedaan vroeg Dave aan mij of ik mee wou naar de fitness zaal. "Fitness zaal? Dat zal wel zijn, ik ga zeker mee!", miauwde ik.
Maar dat is voor de volgende keer.
Groetjes J
April 2023
Beste dagboek,
Eindelijk was het zover. Mijn broertjes waren weg en ik was de enige die mocht blijven. Ik weet al wat de mensen zich zullen afvragen moesten ze ooit mijn dagboek lezen. Waarom mocht Jadis blijven? De reden was duidelijk: omdat ik de knapste van de hoop was natuurlijk hihi...
Dave had een zak gekocht voor mij waar ik in gedragen kon worden als we gingen wandelen. En niet zomaar een zak, maar een van een naar het schijnt hip meneertje dat Tommy Hilfiger heet.
Daar ging ik dan in mijn nieuwe zak naar buiten. Maar i.p.v. rechtdoor te gaan naar de McDonald's gingen we in een gebouw waar allemaal van die grote witte poorten waren. Plots stopten we voor 1 van die poorten. Anja liep ernaar toe en deed die poort open. Daarachter stond zo een groot brommonster dat ik al een paar keer op straat had gezien. Anja ging in de buik van het monster zitten en dat monster begon te brullen en bewoog achteruit.
Dave deed de poort terug dicht en deed een zijkant van het monster open... Waaaaaat???? Die ging samen met mij in dat monster zitten!! Oh neeeeeeee... Heeeeellp! Toen we in het monster zaten, begon het opnieuw te bewegen en eenmaal we op straat gingen, reed het sneller en sneller. Anja en Dave probeerden met gerust te stellen. Ze zeiden dat dit een auto is en dat ik geen schrik moest hebben. Na een tijdje werd het ook lekker warm in het auto-monster. Ik kon ook naar buiten kijken... wat ging dat auto-monster snel. Na een tijdje gereden te hebben stopte het aan een groot gebouw. "Dit is een kledingwinkel," zei Dave tegen mij. En we gingen samen via de deur naar binnen. Eenmaal binnen gekomen zag ik dat er een heleboel mensen waren die allemaal kleren aan het passen waren. Ook Anja was in de weer met kleren passen. "Oh kijk, een katje," hoorde ik iemand roepen en die vreemde mens kwam naar mij. "Wat een mooie poes," klonk het, "is dat een raskat?". De vrouw vroeg zelfs aan Dave of ze een foto van mij mocht nemen. "Waw! Da's wel leuk, winkelen!", dacht ik.
Terug thuis vertelde ik alles aan mijn mama, ze moest lachen toen ik vertelde dat er zelfs een vrouw was die vroeg of ik een Bengaal was.
Mijn mama zei dat ze had opgevangen dat het volgende week een kattenshow was. En niet zomaar een kattenshow, maar een wereldshow! Enkel de beste katten mogen daarnaar toe gaan. Ze zei dat ik waarschijnlijk mee mocht . Waaaat?? Een wereldshow en in Zweden! Is dat ver? Mama Twilight zei dat het zeker 15u rijden is. Maar dat is voor een volgende keer.
Groetjes, J.
Beste dagboek,
Eindelijk was het zover. Mijn broertjes waren weg en ik was de enige die mocht blijven. Ik weet al wat de mensen zich zullen afvragen moesten ze ooit mijn dagboek lezen. Waarom mocht Jadis blijven? De reden was duidelijk: omdat ik de knapste van de hoop was natuurlijk hihi...
Dave had een zak gekocht voor mij waar ik in gedragen kon worden als we gingen wandelen. En niet zomaar een zak, maar een van een naar het schijnt hip meneertje dat Tommy Hilfiger heet.
Daar ging ik dan in mijn nieuwe zak naar buiten. Maar i.p.v. rechtdoor te gaan naar de McDonald's gingen we in een gebouw waar allemaal van die grote witte poorten waren. Plots stopten we voor 1 van die poorten. Anja liep ernaar toe en deed die poort open. Daarachter stond zo een groot brommonster dat ik al een paar keer op straat had gezien. Anja ging in de buik van het monster zitten en dat monster begon te brullen en bewoog achteruit.
Dave deed de poort terug dicht en deed een zijkant van het monster open... Waaaaaat???? Die ging samen met mij in dat monster zitten!! Oh neeeeeeee... Heeeeellp! Toen we in het monster zaten, begon het opnieuw te bewegen en eenmaal we op straat gingen, reed het sneller en sneller. Anja en Dave probeerden met gerust te stellen. Ze zeiden dat dit een auto is en dat ik geen schrik moest hebben. Na een tijdje werd het ook lekker warm in het auto-monster. Ik kon ook naar buiten kijken... wat ging dat auto-monster snel. Na een tijdje gereden te hebben stopte het aan een groot gebouw. "Dit is een kledingwinkel," zei Dave tegen mij. En we gingen samen via de deur naar binnen. Eenmaal binnen gekomen zag ik dat er een heleboel mensen waren die allemaal kleren aan het passen waren. Ook Anja was in de weer met kleren passen. "Oh kijk, een katje," hoorde ik iemand roepen en die vreemde mens kwam naar mij. "Wat een mooie poes," klonk het, "is dat een raskat?". De vrouw vroeg zelfs aan Dave of ze een foto van mij mocht nemen. "Waw! Da's wel leuk, winkelen!", dacht ik.
Terug thuis vertelde ik alles aan mijn mama, ze moest lachen toen ik vertelde dat er zelfs een vrouw was die vroeg of ik een Bengaal was.
Mijn mama zei dat ze had opgevangen dat het volgende week een kattenshow was. En niet zomaar een kattenshow, maar een wereldshow! Enkel de beste katten mogen daarnaar toe gaan. Ze zei dat ik waarschijnlijk mee mocht . Waaaat?? Een wereldshow en in Zweden! Is dat ver? Mama Twilight zei dat het zeker 15u rijden is. Maar dat is voor een volgende keer.
Groetjes, J.
|
Maart 2023
Beste dagboek, Zou het dan toch zo zijn dat ik mag blijven, vermits ik met Dave naar buiten ging en de rest van mijn broertjes binnen moesten blijven? Anja kwam ook mee naar buiten en samen ging ik met 'mijn Dave' en Anja op pad. We gingen voorbij het grote kijkvenster, waar ik mijn mama en broertjes aan de andere kant van het venster zag. Ik was wel een beetje bang. Straks komt er zo een dinosaurus voorbij die ik op het kleine-wereld-venster (de televisie) had gezien. Maar Anja en Dave straalden rust uit, dus zal het wel ok zijn dacht ik. Na een een tijdje kwamen we bij een plaats die sterk naar eten rook. "Dit is nu de McDonalds," zei Dave tegen mij. Bij het binnenkomen zag ik een bordje 'honden niet toegestaan'. Leuke plek, dacht ik, dat honden niet binnen mogen. Toen we plaats namen aan de tafel mocht ik op de schoot van Dave zitten. Nergens anders waren er katjes te bespeuren. Dat was heel bijzonder, het was de eerste keer dat ik ergens het enige katje was. Na eventjes wachten kwam de bestelling aan, een Big Mac menu. Van Dave kreeg ik een heerlijk stukje kaas dat tussen de Big Mac zat, dat was zooo lekker en nadien kreeg ik een lepel met soft ijs, dat was nog lekkerder. Amaai, I love Mc Donalds! Eenmaal thuis gekomen, hoorde ik van mijn mama (Twilight) dat er de volgende dag mensen mijn broertje zouden komen ophalen. Dus als ik nog iets wou zeggen, moest ik het nu doen. Ik zou pas op volwassen leeftijd opnieuw met hem van gedachten kunnen wisselen, via de volle maan... Ai, wat schrijf ik nu in mijn dagboek, het geheim van de maangolven... Nou ja, niemand die dat toch gelooft. Het vertrek van mijn broertjes was dus zover. Maar dat is voor een volgende keer. Groetjes J. |
Februari 2023
Beste dagboek
Ik kan je zeggen dat die beet in de rode stip op Anja haar teen een succes was geweest mocht Anja niet zo gekrijst hebben toen ik mijn tanden in die stip zette. Waaaaaaat was die vlug zeg, die rode stip. Anja kon er niet mee lachen, maar Dave vond het geweldig. Dave is toch een pak leuker dan Anja, dacht ik. Hij is tenminste niet boos op mij.
De volgende dag ging ik naar Spano en vertelde ik hem wat er gebeurd was. Hij luisterde aandachtig en vertelde me dat hij de rode stip een keer had gevangen. Verwonderd luisterde ik naar zijn verhaal. "Amai die Spano is wel een speciale raskat," vertelde ik aan mijn mama, "hoe is het mogelijk dat hij zo snel is!". "Nou," zei mijn mama, "je moet niet alles geloven wat die gekke Spano je vertelt, lieverd. Ten eerste ben jij een raskat en hij is een straatkat; en wat die rode stip betreft, daar geloof ik niets van want ik weet van oma Chanel (de stammoeder van de cattery) dat de rode stip niet pakbaar is omdat hij uit licht en zonnestralen bestaat. Dat kan je toch neit vangen hé gekkie". Ok, nee, daar had ze gelijk in. Maar toch, toen hij op Anja haar teen zat dacht ik toch dat ik iets beet had... Mijn mama begon geamuseerd te ronken. De volgende dag hoorde ik Dave mijn naam roepen. Maar hé, wat deed die nu?? Ik kreeg iets rond mijn lichaam gebonden dat verbonden was met een touw in zijn hand. En toen gebeurde het. Ik ging voor het eerst samen met hem door de deur, de deur naar de wijde buitenwereld! Oooohh!!
Maar dat is voor een volgend keertje.
Groetjes J
Beste dagboek
Ik kan je zeggen dat die beet in de rode stip op Anja haar teen een succes was geweest mocht Anja niet zo gekrijst hebben toen ik mijn tanden in die stip zette. Waaaaaaat was die vlug zeg, die rode stip. Anja kon er niet mee lachen, maar Dave vond het geweldig. Dave is toch een pak leuker dan Anja, dacht ik. Hij is tenminste niet boos op mij.
De volgende dag ging ik naar Spano en vertelde ik hem wat er gebeurd was. Hij luisterde aandachtig en vertelde me dat hij de rode stip een keer had gevangen. Verwonderd luisterde ik naar zijn verhaal. "Amai die Spano is wel een speciale raskat," vertelde ik aan mijn mama, "hoe is het mogelijk dat hij zo snel is!". "Nou," zei mijn mama, "je moet niet alles geloven wat die gekke Spano je vertelt, lieverd. Ten eerste ben jij een raskat en hij is een straatkat; en wat die rode stip betreft, daar geloof ik niets van want ik weet van oma Chanel (de stammoeder van de cattery) dat de rode stip niet pakbaar is omdat hij uit licht en zonnestralen bestaat. Dat kan je toch neit vangen hé gekkie". Ok, nee, daar had ze gelijk in. Maar toch, toen hij op Anja haar teen zat dacht ik toch dat ik iets beet had... Mijn mama begon geamuseerd te ronken. De volgende dag hoorde ik Dave mijn naam roepen. Maar hé, wat deed die nu?? Ik kreeg iets rond mijn lichaam gebonden dat verbonden was met een touw in zijn hand. En toen gebeurde het. Ik ging voor het eerst samen met hem door de deur, de deur naar de wijde buitenwereld! Oooohh!!
Maar dat is voor een volgend keertje.
Groetjes J
Februari 2023
Beste dagboek,
Ken je 'de rode stip'? Die rode stip kon ineens zonder enige waarschuwing overal verschijnen. Op de grond, muren, zelfs op het plafond! En die was zooo snel. Zelfs als je dacht dat je hem eindelijk onder je pootje had, zat die toch ineens op mijn broertje zijn vacht. Zelfs zonder dat die het door had.
De rode stip was ook zeer sluw. Ik denk dat die ook hersenen heeft, want die leerde ons dingen. Want soms als ik met mijn broertjes jager en prooi speelde... Dat wil zeggen: ik ren achter mijn broer en die moet dan over de zetel, tafel, kast,... weg zien te komen en ik moet hem vangen terwijl mijn andere broer mij dan moet tackelen. Zo ravotten we vaak 's avonds, dan kunnen de tweebenen meegenieten van onze prestatie. Dat is toch veel beter dan naar het kleine-wereld-venster zien?
Wel, wanneer we dus jager en prooi speelden, dan verscheen die rode stip, en die lokte ons elke keer naar de keuken waar hij dan verdween. Dan bleven we daar wachten tot die terug verscheen.
En op een ander keer lagen de tweebenen op hun zetel voor het kleine-wereld-venster toen die stip plots te voorschijn kwam en op drie kattenlengtes van mij bleef zitten! Whooo, mijn ogen werden groter en groter, ik voelde de opwinding in mijn lijf van een prooi en wou hem net pakken toen die plots nog eens drie kattenlengtes naar achter ging en op Anja haar grote teen ging zitten! Oh my god, en die had niets door omdat die op dat kleine kijkvenstertje zat te tokkelen (de tweebenen noemen dat GSM). Mijn tweebeen Dave zag het wel, hij wees er zelfs naar met een stom, klein stokje waar niet eens pluimpjes aan waren. Dus Dave wou ook dat ik hem ving... Zachtjes sloop ik er naar toe. Toen ik op 5 neuslengtes van de stip was, bleef hij daar maar zitten op Anja haar teen. Ze merkte niet eens dat ik zo dichtbij was. Dit is mijn kans, dacht ik, nu of nooit! Ik spande mijn spieren om met een korte, krachtige ruk naar voren te springen en die rode stip eens goed te bijten! Niet te hard, maar toch genoeg om hem eens een lesje te leren.
Nou, ik kan je zeggen wat er dan gebeurde... Dat is een ervaring die ik niet snel zal vergeten.
Maar dat is voor een volgende keer!
Groetjes J
Beste dagboek,
Ken je 'de rode stip'? Die rode stip kon ineens zonder enige waarschuwing overal verschijnen. Op de grond, muren, zelfs op het plafond! En die was zooo snel. Zelfs als je dacht dat je hem eindelijk onder je pootje had, zat die toch ineens op mijn broertje zijn vacht. Zelfs zonder dat die het door had.
De rode stip was ook zeer sluw. Ik denk dat die ook hersenen heeft, want die leerde ons dingen. Want soms als ik met mijn broertjes jager en prooi speelde... Dat wil zeggen: ik ren achter mijn broer en die moet dan over de zetel, tafel, kast,... weg zien te komen en ik moet hem vangen terwijl mijn andere broer mij dan moet tackelen. Zo ravotten we vaak 's avonds, dan kunnen de tweebenen meegenieten van onze prestatie. Dat is toch veel beter dan naar het kleine-wereld-venster zien?
Wel, wanneer we dus jager en prooi speelden, dan verscheen die rode stip, en die lokte ons elke keer naar de keuken waar hij dan verdween. Dan bleven we daar wachten tot die terug verscheen.
En op een ander keer lagen de tweebenen op hun zetel voor het kleine-wereld-venster toen die stip plots te voorschijn kwam en op drie kattenlengtes van mij bleef zitten! Whooo, mijn ogen werden groter en groter, ik voelde de opwinding in mijn lijf van een prooi en wou hem net pakken toen die plots nog eens drie kattenlengtes naar achter ging en op Anja haar grote teen ging zitten! Oh my god, en die had niets door omdat die op dat kleine kijkvenstertje zat te tokkelen (de tweebenen noemen dat GSM). Mijn tweebeen Dave zag het wel, hij wees er zelfs naar met een stom, klein stokje waar niet eens pluimpjes aan waren. Dus Dave wou ook dat ik hem ving... Zachtjes sloop ik er naar toe. Toen ik op 5 neuslengtes van de stip was, bleef hij daar maar zitten op Anja haar teen. Ze merkte niet eens dat ik zo dichtbij was. Dit is mijn kans, dacht ik, nu of nooit! Ik spande mijn spieren om met een korte, krachtige ruk naar voren te springen en die rode stip eens goed te bijten! Niet te hard, maar toch genoeg om hem eens een lesje te leren.
Nou, ik kan je zeggen wat er dan gebeurde... Dat is een ervaring die ik niet snel zal vergeten.
Maar dat is voor een volgende keer!
Groetjes J
|
Januari 2023
Beste Dagboek; Elke keer betoverde Anja mij nu met haar pluimenstokje zodat ze goede foto's van mij kon nemen. Ze plaatste deze foto's daarna op internet zodat vreemde tweebenen mij konden bewonderen om dan eventueel mee te nemen naar hun tweebenennest. Ik moest dus een plan bedenken om te mogen blijven. Zo had ik mijn twee broertjes al wijsgemaakt dat ze beter aan de zetels en meubels konden krabben ipv de kattenpaal. Ook had ik gezegd dat Dave mij veel te hard streelde, en zodoende had ik hem helemaal voor mezelf. Dus al bij al was ik al goed bezig, vond ik van mezelf. Toen plots de achterdeur van de tuin open ging! Ik snelde met mijn twee broertjes naar de deur... Toen we bij de open achterdeur kwamen, was het toch een beetje eng. Ik had de tuin wel al gezien door het kijkvenster van het slaapnest van de tweebenen, maar zo in het echt in de tuin staan was waw! Je ruikt allemaal geurtjes, je voelt wind door je vacht gaan en het gras voelde zo raar, elk kussentje van mijn poten voelde iets anders. Gelukkig is er geen deur naast het kleine-wereld-venster (tv) want in die wereld gebeuren rare dingen... Maar toen mijn mama de tuin in stapte, voelde ik me al direct een pak stoerder want die zorgde ervoor dat ons niets overkwam. |
Daarna kwam Anja ook mee de tuin in. Ze had een grote stok bij met aan het uiteinde de mooiste pluimen die ik ooit al had gezien! Wooooow, wat was dat een grote toverstok zeg!! En toen... en toen gebeurde er magie! De pluimpjes zweefden over ons! We probeerden ze te vangen, meestal misten we. Maar plots had ik de pluimpjes dan toch met mijn mond gevangen! En het gevoel dat ik kreeg, was er één van overwinning! Een prooi die ik zelf had gevangen! MIJN prooi! Wat voelde dat goed! Ik kon er niet genoeg van krijgen, dit was nog beter dan eten!!
Later kreeg ik van Spano te horen dat er ook een prooi bestaat die je bijna niet kan vangen... DE RODE STIP! Maar dat is voor een volgende keer.
Groetjes J
Later kreeg ik van Spano te horen dat er ook een prooi bestaat die je bijna niet kan vangen... DE RODE STIP! Maar dat is voor een volgende keer.
Groetjes J
|
Januari 2023
Beste dagboek, Volgens Spano is het eigenlijke doel van die fotoshoots is niet alleen om foto's te hebben van je. De tweebenen plaatsen deze foto's ook in een kijkkast, zodat vreemde mensen je kunnen bekijken en kunnen meenemen. "Waaaaat? Wat moet ik dan doen?", vroeg ik verschrikt aan Spano. "Kan ik nadien niet een kakje op de foto in de kijkkast doen, zodat de mensen de foto slecht vinden?". Spano zijn mond viel open van verbazing. "Nou kleintje," zei hij, "ik moet je nageven dat je wel een grote verbeelding hebt". En hij begon te lachen. "Kleintje," zei Spano, "je kan gewoon ook niet in de lens kijken. En elke keer dat je de lens ziet en de tweebeen je naam roept, kijk je gewoon naar de andere kant." |
|
De volgende dag was het zo ver, tijd voor de fotoshoot. Ik had al tegen mijn broertjes gezegd dat ze zeker in die lens moesten kijken, dan kregen ze een lekkere beloning hihihihi. Toen ik aan de beurt was nam tweebeen Anja mij op, ze plaatste mij op een kast met een mooie blauwe achtergrond. Het was zo ver, de fotoshoot kon beginnen.
Anja nam haar camera en riep mijn naam "Jadis, jadis... kijk kijk... ", en op dat moment keek ik naar de andere kant. Whoehoe 1-0 voor team Jadis!
"JADIS JADIS", riep ze weer. Bam bam, 2-0 voor team Jadis hihihi... Maar wat was dat? Plots zwaaide ze met zo een mooi stokje met pluimpjes aan. Waw, wat mooi! Dat stokje wou ik wel... toen plots hoorde ik een klik van de lens. "Fuck fuck", dacht ik, "oh nee, ik heb in de lens gekeken!". De volgende keer zeker niet in die lens kijken Jadis, zei ik streng tegen mezelf. Maar daar was dat prachtige stokje weer... "Wat een leuk stokje toch, ik wil dat zooooo graag", dacht ik... "Flits", zei de lens opnieuw, en ik zei "fuuuuuck, weeral in die val getrapt! Dat is zeker een toverstokje??".
Nu de fotoshoot teneinde was ging ik vol ontevredenheid naar Spano en vertelde hem van het toverstokje. "Ja", zei Spano "ik ken dat stokje. Daar sta je machteloos tegenover."
Nu de fotoshoot een succes was geweest voor Anja, moest ik mij weer volledig op Dave focussen. Daar had ik een top idee voor! Maar dat is voor de volgende keer.
Groetjes, J
Ps: nu weten jullie ook ineens waarom raskatten niet naar de lens van de camera willen kijken. Omdat we niet willen dat iedereen ons bekijkt op de kijkkast.
Anja nam haar camera en riep mijn naam "Jadis, jadis... kijk kijk... ", en op dat moment keek ik naar de andere kant. Whoehoe 1-0 voor team Jadis!
"JADIS JADIS", riep ze weer. Bam bam, 2-0 voor team Jadis hihihi... Maar wat was dat? Plots zwaaide ze met zo een mooi stokje met pluimpjes aan. Waw, wat mooi! Dat stokje wou ik wel... toen plots hoorde ik een klik van de lens. "Fuck fuck", dacht ik, "oh nee, ik heb in de lens gekeken!". De volgende keer zeker niet in die lens kijken Jadis, zei ik streng tegen mezelf. Maar daar was dat prachtige stokje weer... "Wat een leuk stokje toch, ik wil dat zooooo graag", dacht ik... "Flits", zei de lens opnieuw, en ik zei "fuuuuuck, weeral in die val getrapt! Dat is zeker een toverstokje??".
Nu de fotoshoot teneinde was ging ik vol ontevredenheid naar Spano en vertelde hem van het toverstokje. "Ja", zei Spano "ik ken dat stokje. Daar sta je machteloos tegenover."
Nu de fotoshoot een succes was geweest voor Anja, moest ik mij weer volledig op Dave focussen. Daar had ik een top idee voor! Maar dat is voor de volgende keer.
Groetjes, J
Ps: nu weten jullie ook ineens waarom raskatten niet naar de lens van de camera willen kijken. Omdat we niet willen dat iedereen ons bekijkt op de kijkkast.
December 2022
Beste dagboek,
Daar zat hij dan, de tweebeen Dave genaamd. Ik ging eerst even op inspectie vanuit de katpaal om de kijken van waar ik het beste op dat zwarte leren zitobject (later ontdekte ik dat dit 'zetel' noemt) kon springen, zonder ruzie te krijgen met Chiana. Dat viel reuze mee. De meeste katjes lagen op Anja, naast Anja, tussen Anja... Tja, dan was Dave misschien toch wel de beste keuze. "Bedankt Spano," dacht ik. Ik ging de katpaal af en op weg naar Dave. Ik sprong op de zijkant van de zwarte 'zetel'.
Daar stond ik dan te kijken naar Dave. He keek naar mij, ik miauwde eens. Toen gebeurde het. Hij keek, nam mij op en begon mij te strelen. Hm wel leuk dat strelen... even mijn kopje geven... Ja, achter mijn oor... jaja daar... ooooo, wat doet dat goedI Ja ja, nu onder mijn kin...
Na een paar uur ging de 'kleine-wereld-venster' uit. Dave nam mij op, zette me op zijn schouder en nam me mee naar de koude eetkast (bleek dat 'frigo' te noemen... wat zijn tweebenen raar). Hij deed de deur open, nam er een stukje kip uit en gaf het aan mij. Wow!! Wat was dat, vroeg ik mij af. Dat was zooooo leker!!
Dus Dave had mij ,en enkel mij (!), meegenomen... geen andere kat. En ik, en enkel ik (!) kreeg van hem het lekkerste stukje kip van de hele wereld! Wow! Daarna zette hij mij terug op de grond. Nou dit is the place to be, dacht ik. Dat doe ik volgende avond weer! Strelen is leuk, maar een volle maag nog leuker!
De volgende dag zei m'n mama dat ik me moest klaarmaken voor een fotoshoot. Ik herinnerde me wel vaag dat gedoe met die foto's, maar was voordien te klein geweest en toen kon ik nog niet zo goed recht zitten. Nu ging ik echt kunnen poseren. Maar de komende fotoshoot zou grote gevolgen hebben, en niet in de goede zin. Maar dat is voor een volgende keer.
Groetjes J
Beste dagboek,
Daar zat hij dan, de tweebeen Dave genaamd. Ik ging eerst even op inspectie vanuit de katpaal om de kijken van waar ik het beste op dat zwarte leren zitobject (later ontdekte ik dat dit 'zetel' noemt) kon springen, zonder ruzie te krijgen met Chiana. Dat viel reuze mee. De meeste katjes lagen op Anja, naast Anja, tussen Anja... Tja, dan was Dave misschien toch wel de beste keuze. "Bedankt Spano," dacht ik. Ik ging de katpaal af en op weg naar Dave. Ik sprong op de zijkant van de zwarte 'zetel'.
Daar stond ik dan te kijken naar Dave. He keek naar mij, ik miauwde eens. Toen gebeurde het. Hij keek, nam mij op en begon mij te strelen. Hm wel leuk dat strelen... even mijn kopje geven... Ja, achter mijn oor... jaja daar... ooooo, wat doet dat goedI Ja ja, nu onder mijn kin...
Na een paar uur ging de 'kleine-wereld-venster' uit. Dave nam mij op, zette me op zijn schouder en nam me mee naar de koude eetkast (bleek dat 'frigo' te noemen... wat zijn tweebenen raar). Hij deed de deur open, nam er een stukje kip uit en gaf het aan mij. Wow!! Wat was dat, vroeg ik mij af. Dat was zooooo leker!!
Dus Dave had mij ,en enkel mij (!), meegenomen... geen andere kat. En ik, en enkel ik (!) kreeg van hem het lekkerste stukje kip van de hele wereld! Wow! Daarna zette hij mij terug op de grond. Nou dit is the place to be, dacht ik. Dat doe ik volgende avond weer! Strelen is leuk, maar een volle maag nog leuker!
De volgende dag zei m'n mama dat ik me moest klaarmaken voor een fotoshoot. Ik herinnerde me wel vaag dat gedoe met die foto's, maar was voordien te klein geweest en toen kon ik nog niet zo goed recht zitten. Nu ging ik echt kunnen poseren. Maar de komende fotoshoot zou grote gevolgen hebben, en niet in de goede zin. Maar dat is voor een volgende keer.
Groetjes J
December 2022
Beste dagboek,
Spano was de oudste kat die hier woonde. Hij had al 8 keer bladval meegemaakt (herfst), dus moest hij wel heel wijs zijn, dachten mijn hersenen. Toch leuk zo'n werkende hersenen, ik zou niet meer zonder kunnen, ze zijn gewoon fantastisch!
Spano lag meestal in de kamer waar het kleine-wereld-venster was. Dit was ook zoiets raar, in dat venster woonden vele kleine tweebenen en alles, maar dan ook alles, was klein in die wereld. Maar soms ook groot. Ik was op een keertje aan het kijken naar een blaffende hond in de verte toen die plots heel groot werd, je zag zijn tanden in een vogel gaan, bloed, lawaai en gekrijs... Ik werd toen zo bang, dat ik ben gaan lopen. Geef mij maar die grote vensters waar je heel de dag dezelfde boom ziet staan.
Eenmaal aangekomen bij Spano, vroeg ik hem wat ik moest doen om in dit nest te kunnen blijven. "Nou", zei Spano, "ik kan je wel wat raad geven, maar hou die gekke moeder van je weg van mij, want mama poezen zijn de ergste! Dan, allereerst moet je één van de tweebenen kiezen. Wie wil je: de man of de vouw?". Ik zei: "Iedereen krijgt eten van de vrouwelijke tweebeen en ze verzamelt al onze kakjes. Dus ik veronderstel dat zij de beste keuze is?". "Ai ai," zei Spano, "wat ben je toch een muizenbrein! Haar moet je zeker niet nemen." "Nou waarom dan wel niet?", vroeg ik. "Hahaha, dat is toch teveel concurrentie, snap je dat dan niet?". "Cocucucurennnntir... wat is dat?". "Neee concurrentie! Dat betekent dat je moet strijden tegen al je broertjes én de grote poezen om aandacht te krijgen van Anja". "Wie is Anja?", wou ik graag weten. "Oh mijn god, wat ben jij echt een muizenbrein zeg!", zei Spano. "Dat is de naam van de vrouwelijke tweebeen. En de mannelijke tweebeen is Dave. En nu komt het! Jouw roepnaam is Jadis. Telkens als iemand 'Jadis' roept, ga je erheen." "Gho", zei ik, "wat ben jij wijs zeg!". "Tja", zei Spano, "ik ben dan ook zeer speciaal. Dat zie je aan mijn vacht alleen al. Jullie zijn allemaal ongeveer hetzelfde, gewone grijze straatkatten. Maar ik ben een raskat, met mijn zwart en witte vlekken." "Dus als ik het goed begrijp, moet ik bij de tweebeen zijn die Dave heet?". "Klopt," zei Spano.
De volgende morgen was het zover. Mijn eerste contact met Dave. Maar dat is voor de volgende keer.
Groetjes J
Beste dagboek,
Spano was de oudste kat die hier woonde. Hij had al 8 keer bladval meegemaakt (herfst), dus moest hij wel heel wijs zijn, dachten mijn hersenen. Toch leuk zo'n werkende hersenen, ik zou niet meer zonder kunnen, ze zijn gewoon fantastisch!
Spano lag meestal in de kamer waar het kleine-wereld-venster was. Dit was ook zoiets raar, in dat venster woonden vele kleine tweebenen en alles, maar dan ook alles, was klein in die wereld. Maar soms ook groot. Ik was op een keertje aan het kijken naar een blaffende hond in de verte toen die plots heel groot werd, je zag zijn tanden in een vogel gaan, bloed, lawaai en gekrijs... Ik werd toen zo bang, dat ik ben gaan lopen. Geef mij maar die grote vensters waar je heel de dag dezelfde boom ziet staan.
Eenmaal aangekomen bij Spano, vroeg ik hem wat ik moest doen om in dit nest te kunnen blijven. "Nou", zei Spano, "ik kan je wel wat raad geven, maar hou die gekke moeder van je weg van mij, want mama poezen zijn de ergste! Dan, allereerst moet je één van de tweebenen kiezen. Wie wil je: de man of de vouw?". Ik zei: "Iedereen krijgt eten van de vrouwelijke tweebeen en ze verzamelt al onze kakjes. Dus ik veronderstel dat zij de beste keuze is?". "Ai ai," zei Spano, "wat ben je toch een muizenbrein! Haar moet je zeker niet nemen." "Nou waarom dan wel niet?", vroeg ik. "Hahaha, dat is toch teveel concurrentie, snap je dat dan niet?". "Cocucucurennnntir... wat is dat?". "Neee concurrentie! Dat betekent dat je moet strijden tegen al je broertjes én de grote poezen om aandacht te krijgen van Anja". "Wie is Anja?", wou ik graag weten. "Oh mijn god, wat ben jij echt een muizenbrein zeg!", zei Spano. "Dat is de naam van de vrouwelijke tweebeen. En de mannelijke tweebeen is Dave. En nu komt het! Jouw roepnaam is Jadis. Telkens als iemand 'Jadis' roept, ga je erheen." "Gho", zei ik, "wat ben jij wijs zeg!". "Tja", zei Spano, "ik ben dan ook zeer speciaal. Dat zie je aan mijn vacht alleen al. Jullie zijn allemaal ongeveer hetzelfde, gewone grijze straatkatten. Maar ik ben een raskat, met mijn zwart en witte vlekken." "Dus als ik het goed begrijp, moet ik bij de tweebeen zijn die Dave heet?". "Klopt," zei Spano.
De volgende morgen was het zover. Mijn eerste contact met Dave. Maar dat is voor de volgende keer.
Groetjes J
December 2022
Beste dagboek,
Het slechte nieuws dat mijn mama me vertelde, was dat er op een dag nieuwe tweebenen zouden komen om ons mee te nemen naar een plek die ver weg is en waar je de nestgeur niet meer kan ruiken. Dat vond ik helemaal niet leuk, ik wou helemaal niet weg. Dus ging ik daar iets aan moeten doen. Maar wat ?
De raad die mijn mama mij gaf luidde als volgt: "Je moet een plan maken". "Maar wat is een plan?", vroeg ik aan mijn moeder ? "Nou", zei ze, "daar moet je je kopje voor gebruiken, en je hersenen."
Dus er zitten hersenen in mijn kop, en die moet ik gebruiken om een plan te maken... Pff daar werd ik gek van. Alleen de gedachte al... He, maar wacht eens, bedacht ik me. Ik ben nu aan het denken! Ola, ze zijn bezig die hersenen van mij! Whoewie! Nu nog een plan bedenken!!
Nu, ik had al wel gezien dat mijn broertjes naar de vrouwelijke tweebeen gingen. Ze was altijd leuk en gaf ons ook altijd eten. Iedereen wou erbij zijn, zelfs 's avonds in bed wou iedereen bij haar liggen. Dus de volgende avond ging ik harder proberen om ook bij haar te liggen.
Eindelijk was het zover. Het was avond, dus ik sprong stilletjes op het bed en sloop zachtjes naar haar toe. Maar ai ai, plots kreeg ik lappen van Chiana, de lieveling van de vrouwelijke tweebeen.
Mijn moeder had het onmiddellijk gezien en vloog op Chiana en ze begonnen te vechten. Wat was mijn moeder boos zeg! Ze dreef Chiana in een hoek, Chiana plaste op slag van schrik. De tweebenen werden wakker van het gekrijs van de twee poezen. Ze deden het licht aan. Ikzelf was ook bang en vluchtte met mijn broertjes naar de andere kamer. Iedereen was wakker. De tweebenen konden er niet mee lachen dat hun nachtrust verstoord was. Zelf was ik ook een beetje boos op mijn hersenen. Wat was dat een slecht plan sech! Misschien moest ik eerst eens wat raad vragen aan Spano. Spano was een oude, wijze, zwart-witte kat die hier al het langst was. Net voor ik in slaap viel, besloot ik morgen mijn moed bijeen te rapen om hem advies te vragen.
De volgende dag brak aan. Met een bang hartje ging ik naar Spano voor raad. Maar dat is voor een volgende keer.
Groetjes J
Beste dagboek,
Het slechte nieuws dat mijn mama me vertelde, was dat er op een dag nieuwe tweebenen zouden komen om ons mee te nemen naar een plek die ver weg is en waar je de nestgeur niet meer kan ruiken. Dat vond ik helemaal niet leuk, ik wou helemaal niet weg. Dus ging ik daar iets aan moeten doen. Maar wat ?
De raad die mijn mama mij gaf luidde als volgt: "Je moet een plan maken". "Maar wat is een plan?", vroeg ik aan mijn moeder ? "Nou", zei ze, "daar moet je je kopje voor gebruiken, en je hersenen."
Dus er zitten hersenen in mijn kop, en die moet ik gebruiken om een plan te maken... Pff daar werd ik gek van. Alleen de gedachte al... He, maar wacht eens, bedacht ik me. Ik ben nu aan het denken! Ola, ze zijn bezig die hersenen van mij! Whoewie! Nu nog een plan bedenken!!
Nu, ik had al wel gezien dat mijn broertjes naar de vrouwelijke tweebeen gingen. Ze was altijd leuk en gaf ons ook altijd eten. Iedereen wou erbij zijn, zelfs 's avonds in bed wou iedereen bij haar liggen. Dus de volgende avond ging ik harder proberen om ook bij haar te liggen.
Eindelijk was het zover. Het was avond, dus ik sprong stilletjes op het bed en sloop zachtjes naar haar toe. Maar ai ai, plots kreeg ik lappen van Chiana, de lieveling van de vrouwelijke tweebeen.
Mijn moeder had het onmiddellijk gezien en vloog op Chiana en ze begonnen te vechten. Wat was mijn moeder boos zeg! Ze dreef Chiana in een hoek, Chiana plaste op slag van schrik. De tweebenen werden wakker van het gekrijs van de twee poezen. Ze deden het licht aan. Ikzelf was ook bang en vluchtte met mijn broertjes naar de andere kamer. Iedereen was wakker. De tweebenen konden er niet mee lachen dat hun nachtrust verstoord was. Zelf was ik ook een beetje boos op mijn hersenen. Wat was dat een slecht plan sech! Misschien moest ik eerst eens wat raad vragen aan Spano. Spano was een oude, wijze, zwart-witte kat die hier al het langst was. Net voor ik in slaap viel, besloot ik morgen mijn moed bijeen te rapen om hem advies te vragen.
De volgende dag brak aan. Met een bang hartje ging ik naar Spano voor raad. Maar dat is voor een volgende keer.
Groetjes J
November 2022
Beste dagboek,
De eerste keer dat we uit de roze vierkante bak mochten, wat mijn tweebenen een werpkist noemden (zeer rare naam, want ik heb hen niet 1 keer zien werpen met die kist, die bleef altijd op dezelfde plaats staan)...Maar ja. Dus de eerste keer dat we buiten konden, was niet normaal. Overal stond er speelgoed waar we naar hartenlust mee konden spelen. Sluipen vond ik het leukste. Stilletjes naar mijn broertjes gaan en dan vechten. Ook was er een zandbak om in te spelen, wat eigenlijk een wc was leerde ik nadien. Wat was dit een zorgeloze tijd. Elke dag kregen we van de vrouwelijke tweebeen een potje met heerlijke pasta die ik helemaal voor mij alleen wou hebben. Dus ging ik in de pot staan zodat ik overal direct bij kon. Soms durfde er een grote kat mee in ons terrein komen, maar dan kreeg die meestal een lap van mijn mama. Het was altijd lachen en spelen.
Tot er op een dag ineens verschillende vreemde tweebenen in ons terrein kwamen en ons gewoon zomaar mochten opnemen en strelen. Mijn mama vond dit ok, en vertelde ons iets wat ik niet leuk vond, verschrikkelijk zelf. Maar dat is voor een volgende keer.
Groetjes J
Beste dagboek,
De eerste keer dat we uit de roze vierkante bak mochten, wat mijn tweebenen een werpkist noemden (zeer rare naam, want ik heb hen niet 1 keer zien werpen met die kist, die bleef altijd op dezelfde plaats staan)...Maar ja. Dus de eerste keer dat we buiten konden, was niet normaal. Overal stond er speelgoed waar we naar hartenlust mee konden spelen. Sluipen vond ik het leukste. Stilletjes naar mijn broertjes gaan en dan vechten. Ook was er een zandbak om in te spelen, wat eigenlijk een wc was leerde ik nadien. Wat was dit een zorgeloze tijd. Elke dag kregen we van de vrouwelijke tweebeen een potje met heerlijke pasta die ik helemaal voor mij alleen wou hebben. Dus ging ik in de pot staan zodat ik overal direct bij kon. Soms durfde er een grote kat mee in ons terrein komen, maar dan kreeg die meestal een lap van mijn mama. Het was altijd lachen en spelen.
Tot er op een dag ineens verschillende vreemde tweebenen in ons terrein kwamen en ons gewoon zomaar mochten opnemen en strelen. Mijn mama vond dit ok, en vertelde ons iets wat ik niet leuk vond, verschrikkelijk zelf. Maar dat is voor een volgende keer.
Groetjes J
Oktober 2022
Beste dagboek,
Eerst zal ik mijzelf voorstellen. Mijn naam is Jadis Her Majesty , maar mijn tweebenen (mijn personeel) noemen me J, wat ik eigenlijk wel leuk klinken vind.
Ik ben een 8.5 jarige poes van het ras: (ja nu komt het he, niet verschieten) mijn tweebenen zeggen een British Shorthair Silver Tabby Blotched (tja rare tweebenen he).
Ik ben geboren in een groot stenen nest met een grond die warm was, dat was mijn eerste ervaring toen mijn oogjes open gingen. Ik dacht: wat een warme vloer en dan zwijg ik nog over de warme melk van mijn mama die ik moest delen met mijn broers en zussen pfff.
Beste dagboek,
Eerst zal ik mijzelf voorstellen. Mijn naam is Jadis Her Majesty , maar mijn tweebenen (mijn personeel) noemen me J, wat ik eigenlijk wel leuk klinken vind.
Ik ben een 8.5 jarige poes van het ras: (ja nu komt het he, niet verschieten) mijn tweebenen zeggen een British Shorthair Silver Tabby Blotched (tja rare tweebenen he).
Ik ben geboren in een groot stenen nest met een grond die warm was, dat was mijn eerste ervaring toen mijn oogjes open gingen. Ik dacht: wat een warme vloer en dan zwijg ik nog over de warme melk van mijn mama die ik moest delen met mijn broers en zussen pfff.
De naam van mijn mama is Twilight. En mijn 2 broertjes heten Aslan en Caspian. Ook had ik nog een zusje Lucy, maar die is op twee weken volgens mijn mama naar de sterrenhemel gegaan om daar te gaan wonen (volgens mijn mama is de sterrenhemel een plaats waar katten naar toe gaan als ze hun leven verliezen, ook ontmoet je er andere katten en heb je er naar hartelust lekker eten).
Tot zo ver mijn eerste ervaring met de wereld, tot volgende keer dagboek.
Groetjes J
Tot zo ver mijn eerste ervaring met de wereld, tot volgende keer dagboek.
Groetjes J
